28 Dom

Miałam napisać w poniedziałek, ale na ten dzień zaplanowałam sobie już kilka innych rzeczy do zrobienia, dlatego piszę dzisiaj. 

Mieszkam u Ł i na razie wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że dalej będę tam mieszkała. Moja Mama, jak zwykle, musiała wymyśleć kilka nieprawdopodobnych scenariuszy jak: "a jak się pokłócicie, to co wtedy? Gdzie zamieszkasz?" (Jakby kłótnia miała być powodem do wyprowadzki...), "A jak nagle Ł strzeli coś do głowy i zrobi Ci krzywdę?" (równie dobrze to mnie może strzelić coś do głowy...). Wydaje mi się, że to było tylko takie "pro forma" gadanie. Gorzej byłoby, gdyby dowiedziała się, że śpimy w jednym łóżku...

W tym tygodniu było naprawdę dobrze, poza jedną sytuacją, kiedy nie wiedzieć dlaczego, dostałam prawie ataku histerii, gdy nałożyłam sobie za dużo (w moim mniemaniu) płatków śniadaniowych. Ogólnie jem w miarę dużo - rano śniadanie, potem jakiś obiad i kolację. Niekiedy w międzyczasie coś jeszcze przekąszę na szybko - drożdżówkę, fit batonika etc. W środę ugotowaliśmy z Ł zupę z mnóstwem warzyw i byłam z siebie bardzo dumna, bo smakowała Ł. Wyszedł nam wielki gar (byliśmy też po ten gar w Ikei, bo w mieszkaniu Ł nie ma za dużo sprzętów) i okazuje się, że Ł tę zupę będzie jadł jeszcze jutro (i może w poniedziałek). Ja wyjątkowo nie jadę do Krakowa w niedzielę, tylko w poniedziałek, bo w poniedziałek będę miała zdalnie zajęcia (tylko w ten poniedziałek). 

Wczoraj zjadłam chipsy ovenbaked z mniejszą zawartością tłuszczu, a w poniedziałek lub we wtorek byłam z Ł na gorącej czekoladzie w Wedlu. Przełamałam się. Wiem jednak, że jeszcze dużo czasu minie, nim kupię sobie najzwyklejszą na świecie mleczną czekoladę i ją zjem. 

Gdy zważyłam się dzisiaj po obiedzie, okazało się, że waga pokazuje 43 kg. Nie podoba mi się to. Pewnie jutro rano będzie 42 i trochę, ale to nadal będzie za dużo. U Ł nie mam wagi i czuję się bardzo niepewnie. Gdzieś siedzi we mnie przekonanie(?), że będę dobrze się czuła, ważąc 41 kg... Chore to, wiem. 

Co do jedzenia jeszcze - mojej Mamie nie podoba się, że nie chcę jeść mięsa w domu - "musisz, mięso ma witaminy, trzeba chociaż trochę" - to jest Jej tłumaczenie. Nie, nie muszę. Co z tego jednak, jak na siłę nakłada mi to mięso na talerz, a gdy mówię, że nie zjem, jest prawie że awantura. Gdyby jakiś zaproszony gość powiedział Jej, że on jest wegetarianinem i on mięsa nie je, uszanowałaby to, ale gdy Jej córka mówi, że nie chce, już robi się z tego problem.